"Nie twórz opowiadań!"

Tytuł posta jest stwierdzeniem, które usłyszałam od dwóch nieznających się nauczycieli rysunku. Oboje to wykładowcy PŁ. Profesor, u którego uczyłam się rysunku w klasie maturalnej, który przygotowywał mnie do egzaminu na architekturę (na którą się nie dostałam przez maturę, ale teraz nie żałuję). Drugą osobą jest Pani Doktor, z którą miałam rysunek, malarstwo itp. przez pierwszy rok wzornictwa. Obędę się bez nazwisk, ale wiele osób i tak wie, o kim mówię. ;)

"Nie twórz opowiadań! Rysunek to nie literatura! Przedstawiasz chwilę, wrażenie, moment, a nie całą historię."  - parafrazując, tak mówili. Słyszałam to przy korektach wielu prac. Szczególnie przy tych, które miały tematy dość szerokie, w interpretacji zależne zupełnie ode mnie, np. podróż, cisza, w ogrodzie itp. Chociaż zdarzyło mi się "tworzyć opowiadanie", rysując martwą naturę na zajęciach (nie wiem jak, no ale :)).

Były to wskazówki dla mnie, dobre rady, próba wytyczenia granic, konstruktywna krytyka. Wiedziałam o tym, jednak odbierałam to bardziej jako dziwnie ujęty komplement (który nie pomagał mi zaliczyć przedmiotu, ale potwierdzał jakąś prawdę). Kiedy słyszałam temat rysunku, w głowie tworzyła mi się historia, opis danego momentu, bieg zdarzeń, który doprowadził do zaistniałej sytuacji. Niby rysowałam moment, ale z ogromem szczegółów wskazujących na życie, które wpłynęło na daną chwilę.

"Nie twórz opowiadań!" A dlaczego nie? Wielcy artyści przełamywali konwenanse, reguły wytyczone dotychczas, tworzyli coś swojego. Może nie wszyscy wyszli na tym dobrze za życia, no ale cóż... nie można mieć wszystkiego. :)

Dawno nie rysowałam. Trochę tęsknię i patrzę z podziwem, że coś takiego udało mi się stworzyć. Widzę błędy, ale też doceniam dobre prace. I trochę tęsknię.

W drugiej klasie liceum zaczęłam naukę rysunku u jeszcze innego Wykładowcy PŁ. On nie mówił o literaturze w moich pracach, ale dał warsztat. Nauczył mnie patrzeć na świat w postaci brył wpisanych w jakąś perspektywę. Pokazał konstrukcje geometryczne, które dotyczą każdego kształtu. Po dwóch latach nauki w liceum u tych dwóch Panów z Instytutu Architektury i Urbanistyki, zaryzykuję stwierdzenie, że nie ma rzeczy, której bym nie potrafiła narysować. Może jedynie brakować mi cierpliwości lub czasu, ale mam wiedzę, za którą jestem Im bardzo wdzięczna.

Poniższe rysunki są właśnie z tych dwóch lat nauki. One mają w sobie mało "literatury", ale każda historia to temat na innego posta. Teraz przedstawiam warsztat, a raczej jego znikomą część, którą miałam na dysku. :)

Rysunki są wklejone w kolejności losowej, a nie kolejności powstawania!